แผนหรือกิจกรรมแนวป้องกัน (Buffer Zone)

การจัดการพื้นที่อนุรักษ์/ Buffer Zone

คำจำกัดความ

พื้นที่อนุรักษ์ หมายถึง พื้นที่ที่มีความเปราะบางต่อการถูกบุกรุกทำลาย ให้เกิดความเสียหายได้ เช่น พื้นที่ที่จัดเป็น
HCVF พื้นที่ติดเชิงเขา พื้นที่ป่าธรรมชาติ พื้นที่ที่มีการกัดเซาะพังทลายสูง แหล่งน้ำถาวร รวมถึงพื้นที่ที่ถูกจัดเป็นแนวกันชน
Buffer Zone เมื่อพบพื้นที่ที่จัดเป็นเขต Buffer Zone ให้ปฏิบัติดังนี้

1. เว้นระยะการปลูกยางจากแนวริมน้ำ 3 เมตร
2. ในพื้นที่ระหว่างแนว Buffer Zone ให้ปลูกพืชอื่นที่ไม่มีการตัดฟันลงไป เช่น ยางนา ตะเคียนทอง, สะเดาเทียม,
   พะยอม, ทัง, เหรียง, สะตอ, เคี่ยม หรืออื่น ๆ ที่ไม่ใช้ไม้หรือเศรษฐกิจ
3. ในพื้นที่ว่างที่เหลืออยู่ ให้ปลูกหญ้าแฝก หรือไผ่ เพื่อป้องกันดินทลาย หรือปลูกไม้พื้นบ้านที่สามารถเก็บเกี่ยว
   ผลผลิตได้ เช่น ตะลิงปลิง ชะอม กล้วย ขิง ข่า เป็นต้น

พื้นที่ที่มีคุณค่าด้านการอนุรักษ์สูง (HCVF) พื้นที่ติดเชิงเขาและป่าธรรมชาติหรือป่าชุมชน

1. ตรวจสอบแนวเขตที่แสดงจุดสิ้นสุดและความชันของพื้นที่และทำแนวเขตไว้ให้ชัดเจน
2. เว้นระยะหรือทำถนนรอบแปลงที่ติดกับแนวเชิงเขาหรือแนวป่าธรรมชาติ 4 เมตร
3. ให้ปลูกพืชท้องถิ่นลงไปเป็นแนวกันชน (Buffer Zone) เช่น เหรียง, สะตอ, หรือพืชพื้นเมืองอื่น ๆ งอกขึ้นเองตาม
   ธรรมชาติ

การล้มไม้และการทอนไม้ในพื้นที่ที่ติดแหล่งน้ำลำธาร หรือในเขต Buffer Zone

ในกรณีที่เกษตรกรมีความประสงค์ที่จะตัดฟันไม้ยางพาราออกจากพื้นที่ที่ติดแหล่งน้ำลำธาร หรือ Buffer Zone ให้ ปฏิบัติดังนี้

1. พื้นที่ที่จะตัดฟันมีการทดแทนของพันธุ์ไม้ชนิดอื่นจนถึงระดับที่มั่นใจว่า เมื่อทำการตัดฟันไม้ยางพาราออกจาก
   พื้นที่แล้วจะไม่ส่งผลกระทบใด ๆ หรือเกิดผลกระทบน้อยที่สุด แต่ถ้าเลี่ยงได้ก็ไม่ควรตัดฟันไม้ยางพาราบริเวณนั้นออก
2. ในการปลูกทดแทนจะต้องเว้นพื้นที่ดังกล่าวไว้ โดยไม่ปลูกยางพาราลงไปอีก
3. ไม้ยางพาราที่ตัดฟันออกมาจากพื้นที่ Buffer Zone จะไม่นับรวมว่าเป็นไม้ที่ผ่านการรับรอง FSC